کائولن یا خاک نسوز بر اساس استحکام خام و استحکام بعد از پخت، در انواع درجات مختلف تقسیم بندی و تولید می گردد. اکثر موارد مصرف آن در ساخت چینی مظروف، کاشی و سرامیک، فرآورده های نسوز دارویی کاغذ و مقوا، و تهیه آجرهای نسوز شومینه ها می باشد. چنانچه بخواهیم تحمل حرارتی آن افزایش یابد می توان بطور همزمان از بوکسیت آلومینای بالای 50 % میکس و استفاده کرد. به همراه ما خریدی امن را تجربه می کنید.

کائولن پرکننده و پوشش دهنده مناسبی است و از نظر شیمیایی در گستره وسیعی از تغییرات pH بدون تغییر باقی می ماند. این ماده به عنوان جذب کننده مناسب مرکب و رنگ ها عمل می کند و در صنایع پتروشیمی به عنوان سخت کننده مناسبی است. داشتن رنگ سفید که آن را به صورت ماده رنگی قابل استفاده می سازد و همچنین جلای خاص و قابلیت سفیدکنندگی و خواص کاتالیزوری آن از دیگر ویژگی های این ماده است. کائولن با دارا بودن خاصیت پرکنندگی و پوششی بسیار خوب و نرم کنندگی سطح و غیرسایشی بودن و در عین حال قابلیت اندک هدایت جریان الکتریسیته و گرما ماده معدنی پر مصرفی به حساب می آید و همه این ها در کنار ارزانی قیمت آن دلایلی هستند که این ماده در صنعت بسیار پرکاربرد باشد.

کائولن یا خاک نسوز بر اساس استحکام خام و استحکام بعد از پخت، در انواع درجات مختلف تقسیم بندی و تولید می گردد. اکثر موارد مصرف آن در ساخت چینی مظروف، کاشی و سرامیک، فرآورده های نسوز دارویی کاغذ و مقوا، و تهیه آجرهای نسوز شومینه ها می باشد. چنانچه بخواهیم تحمل حرارتی آن افزایش یابد می توان بطور همزمان از بوکسیت آلومینای بالای 50 % میکس و استفاده کرد. به همراه ما خریدی امن را تجربه می کنید.

کاربرد کائولن در صنایع نسوز گسترده است. این کانی حاوی ۲۰ تا 45.9 درصد آلومینا (Al₂O₃) بوده و همین امر استفاده و کاربرد کائولین در صنایع نسوز را امکان‌ پذیر می‌سازد. نسوز ها موادی هستند که در مقابل حرارت مقاوم بوده و ترکیب شیمیایی، شکل ظاهری و خواص مکانیکی آنها تغییر نمی‌کند. کائولن و خاک های کائولین دار کاربردهای وسیعی به عنوان نسوز دارند و مهمترین بازار استفاده آن در صنایع آهن و فولاد است. لیکن مصرف رس صنعتی به عنوان نسوز به علت دسترسی آسان و قیمت مناسب نیز بسیار گسترده می‌باشد. صنایع شیشه سازی نیز از دیگر صنایع مهم مصرف کننده کائولین به عنوان نسوز می‌باشد.

میزان مصرف کائولن در صنعت نسوز در سال ۱۹۹۹ حدود ۴ میلیون تن بوده است. میزان مصرف در  این صنایع در ایالات متحده آمریکا از دهه ۱۹۸۰ تقریباً‌ ثابت بوده و مقدار آن بین ۰/۸ میلیون تن در سال ۱۹۸۰ تا ۲ /۱ میلیون تن در سال ۱۹۹۸ در حال تغییر بوده است.

کائولن، کائولین یا خاک چینی به رنگ سفید بیشترین کاربرد را در تولید چینی و سرامیک دارد. کانی کائولن بر حسب نوع پیوندهایش به دو گروه پیوند نرم و سخت طبقه بندی می شود. مصارف کائولن با پیوند نرم عمدتاً در صنایع کاشی، چینی و سرامیک سازی استفاده می شود و مصارف کائولن با پیوند سخت در صنایع لاستیک سازی و کاغذسازی استفاده می شود.کائولن در صنایع مختلف ‌به عنوان ماده اولیه اصلی یا ماده جانبی در کنار دیگر مواد به کار می‌رود. بیشترین مصارف کائولن در کاغذ سازی، سرامیک، رنگسازی، دیرگداز، پلاستیک، لاستیک، دارویی، حشره کش، جذب کننده، مواد پاک کننده، مواد غذایی، تهیه داروها و تهیه کودهای شیمیایی است.

حدود 50 درصد از کائولن در کاغذ سازی به عنوان پرکننده و روکش، 20 درصد در صنایع سرامیک و دیرگداز، 10 درصد در لاستیک سازی به عنوان پرکننده و 20 درصد در رنگ سازی پلاستیک استفاده می شود.

کائولن در صنایع مختلف ‌به عنوان ماده اولیه اصلی یا ماده جانبی در کنار دیگر مواد به کار می‌رود. مهم‌ترین کاربردهای کائولن ‌به عنوان رنگدانه در کاغذ، پلاستیک، رنگ، لاستیک، چسب، پلاستیک‌سازی، کاغذ‌سازی، رنگ‌سازی، لاستیک‌سازی، سرامیک‌سازی، صنایع نسوز، در صنایع شیمیایی به عنوان کاتالیزور، افزودنی سیمان، تولید زئولیت و سولفات آلومینیوم، فایبرگلاس، ظروف دارویی و حشره‌کش‌ها را می‌توان نام برد.

کائولن دارای خواصی چون خاصیت پوششی بسیار خوب، داشتن رنگ سفید، ثابت بودن خواص فیزیکی با تغییرات PH، کم بودن قابلیت هدایت گرمایی و الکتریکی، نرم بودن، سایندگی و قیمت ارزان است.

مهم‌ترین کاربردهای کائولن ‌به عنوان رنگدانه در کاغذ، پلاستیک، رنگ، لاستیک، چسب، پلاستیک‌سازی، کاغذ‌سازی، رنگ‌سازی، لاستیک‌سازی، سرامیک‌سازی، صنایع نسوز، در صنایع شیمیایی به عنوان کاتالیزور، افزودنی سیمان، تولید زئولیت و سولفات آلومینیوم، فایبرگلاس، ظروف دارویی و حشره‌کش‌ها را می‌توان نام برد.

کائولن که برای کانسارهای رسی تقریبا سفید به‌کار می‌رود و از نظر صنعتی به رسی‌هایی که دارای مقدار قابل توجهی کائولینیت باشند، اطلاق می‌شود. این کانسارها اغلب شامل کانی کائولینیت یا فرآورده‌های به‌دست آمده از آن هستند. در گذشته اصطلاح خاک چینی ‌به عنوان مترادف کائولن استفاده می‌شد. نام کائولن از کلمه کائولینگ چینی به معنای تپه سفید مشتق شده است که از آن خاک کائولن استخراج می‌شد.

برای استخراج کائولن از دستگاهی استفاده می شود که آب را با فشار به دیواره های دره پاشیده و رس های تشکیل شده را می شوید و سنگ گرانیت در پشت رس نمایان می شود. مخلوط آب و رس شسته شده به داخل کانالی هدایت شده و به وسیله این کانال، مخلوط رس و آب به یک مخزن آبگیر مانند، هدایت می شود که در درون این آبگیر بیشتر میکاها و ذرات کوارتزی که همراه با کائولن وجود دارد ته نشین شده سپس این سوسپانسیون نیمه تصفیه شده به ترتیب به داخل تانک ها و مخزن هایی پمپ شده که در داخل هر مخزن یک همزن قرار دارد و سرعت همزن مخزن ها با یکدیگر تفاوت دارد و سوسپانسیون از مخزن با همزن سرعت بالا به مخزنی با همزن سرعت پایین، پمپ می شود. در این تانک ها، کوارتز و میکای موجود از طریق رسوب گذاری جدا می شود.

یکی از مشخصه های کائولن این است که از تجزیه سنگ های گرانیتی ایجاد شده و همراه با سنگ های گرانیتی یافت می شود و در مورد استخراج این رس، روش مخصوص و ویژه ای اتخاذ شده است، البته لازم به ذکر است که در انگلستان کائولن جزء رس های اولیه محسوب می شود، اما، در ایران این رس ها از محل تشکیل خود جا به جا شده و شاید بتوان گفت که کائولن ایران جزء رس های ثانویه باشد. در ایران، استخراج به روش روباز انجام می شود و بعد از بهره برداری، رس به کارخانه شستشو و تخلیص در نزدیکی معدن حمل شده و بعد از شستشو و تخلیص، آب اضافی توسط فیلتر پرس گرفته شده و کیک های اصل به وسیله اکسترود به ذرات ریز تبدیل شده و بعد از خشک شدن کائولن وارد بازار مصرف می شود که البته این مورد مربوط به کائولن فرآوری شده می باشد.

سوسپانسیونی که باقی می ماند شامل مقدار زیادی آب است؛ لذا، ابتدا مقداری از آب آن از طریق حوضچه های سرباز تبخیر شده (عمل هم زدن در این جا هم ادامه دارد) و وقتی سوسپانسیون به حد کافی غلیظ شد، با استفاده از فیلتر پرس آب آن را گرفته و کیک های حاصله را درون کوره مخصوص حرارت داده و به صورت یک پودر خشک در می آورند که همان کائولن است. کائولن فرآوری شده در استانداردهای گوناگون در جهان داد و ستد می شود. کائولن بر اساس اندازه ذرات و انقاض تر به خشک طبقه بندی می شود و کارخانه جات تولید کننده کائولن ادعا دارند که آنالیز کائولن آن ها هر روز انجام شده و همیشه دارای ترکیب ثابت است.

سنگ کائولن برحسب نوع پيوندهايش به دو گروه پيوند نرم و سخت طبقه‌بندي مي‌شود. كائولن داراي پيوندهاي نرم عمدتا در صنايع كاشي‌سازي و چيني‌سازي و سراميك‌سازي و مجمسه‌سازي مورد استفاده قرار مي‌گيرند. پيوند در اين كائولن فقط با هيدرات ميسر است. كائولن داراي پيوندهاي سخت كه عمدتا در صنايع لاستيك‌سازي و كاغذسازي مصرف دارند. پيوند در اين نوع فقط با كلسيم امكان‌پذير است و اصطلاحا در چنين حالتي شبكه پر مي‌باشد.

 خصوصیات مهم کائولن، که مصارف متعدد آن را سبب شده است می توان به صورت زیر نام برد:

 از نظر شیمیایی در گستره وسیعی از تغییرات pH  بدون تغییر می ماند.

 داشتن رنگ سفید که آن را به صورت ماده رنگی قابل استفاده می سازد.

 دارا بودن خاصیت پوششی بسیار خوب.

 نرمی و غیر سایشی بودن آن.

 قابلیت اندک هدایت جریان الکتریسیته و گرما.

 قیمت ارزان.

نسوزها مواد طبیعی هستند که از ترکیبی از مواد معدنی، همچون کائولن، و ترکیبات دیگر تشکیل می‌شوند تا ماده‌ای بوجود بیاد که هنگامی که در معرض حرارت بالا و یا مواد شیمیایی سربار قرار می‌گیرد پایدار باقی بمانند. مقاوم بودن مواد نسوز به این معنی است که تركيب شيميايي، شكل ظاهري و خواص مكانيكي آنها در مقابل حرارت بالا و مواد سرباره تغيير نمي‌كند. برخی از مواد نسوز مواد خاصی هستند که بسیار گرانقیمت هستند همانند زیرکن که معمولا در اهداف تحقیقاتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. از دیگر مواد معدنی که به دلیل ویژگی‌های خاص آن، به صورت بسیار گسترده‌ای به عنوان نسوز استفاده می‌شود کائولن می‌باشد. خواصی همچون پایداری همه‌جانبه، نقطه ذوب بالا، آب محتوی کم ، مقاومت بالا وهمچنین درصد بالای آلومینا و از همه مهمتر دسترسي آسان و قيمت مناسب آن باعث شده تا به عنوان یک ماده نسوز به طور گسترده مورد استفاده باشد.

در بعضی صنایع همانند آهن، فولاد و شیشه‌سازی از کائولن کلسینی به عنوان ماده نسوز استفاده می‌شود. مواد نسوز برای ساخت محصولات ساده‌ای همچون آجرهای شومینه تا ساخت محصولات با تکنولوژی پیچیده همانند سپرهای حرارتی سفینه‌های فضایی استفاده می‌شود. در صنعت، برای آستربندی دیگ بخار و نسوز کردن انواع کوره‌ها نیز مورد استفاده است.