بیشترین مصارف کائولن در کاغذ سازی، سرامیک، رنگسازی، دیرگداز، پلاستیک، لاستیک، دارویی، حشره کش، جذب کننده، مواد پاک کننده، مواد غذایی، تهیه داروها و تهیه کودهای شیمیایی است. حدود 50 درصد از کائولن در کاغذ سازی به عنوان پرکننده و روکش، 20 درصد در صنایع سرامیک و دیرگداز، 10 درصد در لاستیک سازی به عنوان پرکننده و 20 درصد در رنگ سازی پلاستیک استفاده می شود. قدرت جذب مركب و پوشش دهندگي خوب و پر كردن سطوح ناهموار كاغذ از خمير سلولز و ايجاد شفافيت در كاغذاز مزاياي استفاده از كائولن در صنعت كاغذسازي مي‌باشد.قيمت مناسب كائولن طي سال هاي اخير سبب شده است تا صنايع مصرف كننده اين محصول علاقه مند به استفاده از كائولن شوند.

خواص ذیل در کائولن باعث شده است که این کانی مصارف بسیاری داشته باشد:

• ز نظر شیمیایی در گستره وسیعی از تغییرات PH بدون تغییر باقی می ماند.
• به عنوان سخت کننده مناسب مرکب و رنگها
• به عنوان سخت کننده در صنایع پتروشیمی
• داشتن رنگ سفید که آن را به صورت ماده رنگی قابل استفاده می سازد
• جلای خاص و قابلیت سفیدکنندگی
• خواص کاتالیزوری
• دارا بودن خاصیت پرکنندگی و پوششی بسیار خوب
• نرمی و غیرسایشی بودن آن
• قابلیت اندک هدایت جریان الکتریسیته و گرما
• ارزانی قیمت آن

از جمله خصوصیات اقتصادی مهم کائولن اندازه ریز ذرات آن می باشد. اغلب دیگر موادی که به عنوان رنگدانه، پرکننده، پوشش دهنده و روان ساز استفاده می شوند، باید به وسیله عملیات هزینه بر خردایش و آسیا کردن، کاهش اندازه داده و به پودر تبدیل شوند.

كائولن از نظر صنعتي به رس‌هايي كه داراي مقدار قابل توجهي كائولينيت باشند اطلاق مي‌گردد. ویژگی‌های خاص این ماده باعث شده تا به عنوان یک ماده پر کاربرد در صنعت معرفی شود. به طور خلاصه خصوصيات مهم كائولن، كه مصارف متعدد آن را سبب شده است مي توان به صورت زير نام برد

• از نظر شيميايي در گستره وسيعي از تغييرات PH بدون تغيير مي‌ماند.
• داشتن رنگ سفيد كه آن را به صورت ماده رنگي قابل استفاده مي‌سازد.
• دارا بودن خاصيت پوششي بسيار خوب
• نرمي و غير سايشي بودن آن
• قابليت اندك هدايت جريان الكتريسيته و گرما
• قيمت ارزان

چسبندگي يكي از خواص مهم فيزيكي كائولن است زيرا اين ويژگي با درجه خلوص آن نسبت مستقيم دارد، يعني هرچه درجه و ميزان چسبندگي در كائولن بيشتر باشد به همان نسبت درجه خلوص كائولن نيز افزايش مي‌يابد. كائولن مرغوب كائولني است كه اگر يك تكه از آن را به زبان بزنيم روي زبان بچسبد و اين خود يكي از بهترين و ساده‌ترين روش‌هاي تشخيص كائولن است.

كائولينيت، يك كاني رسي صفحه‌اي به رنگ‌هاي سفيد (در حالت خالص) و خاكستري متمايل به زرد بصورت خاك رس بسيار نرم و ظريفي است كه در اثر فشردن بين انگشتان خرد شده و پودر مي‌گردد. اين كاني به سهولت در آب و عموما در مايعات پراكنده مي‌شود، نفودناپذير بوده و در حالت خشك مقدار زيادي آب از دست مي‌دهد اما منبسط نمي‌گردد. همين خاصيت كائولن را از گروه اسمكتيت متمايز مي‌نمايد. خمير آن با آب، شكل‌پذير بوده و با پختن، شكل و رنگ آن تغيير نمي‌کند. در اثر دميدن بر روي آن بوي خاك مي‌دهد. شكستگي و كليواژ آن قاعده‌اي كامل دارد و جلاي آن تيره (خاكي) تا مرواريدي تيره مي‌باشد. داراي لمس چوب و صابوني است و مزه خاك رسي دارد. قابليت هدايت جريان الكتريسته و گرماي آن اندك است. انقباض طولي آن در 1300 درجه سانتيگراد از 6 درصد تا 17 درصد متغير مي‌باشد. و در شيشه‌سازي اين مقدار حتي به 20 درصد هم مي‌رسد. هنگام پخت به شدت منقبض مي‌شود و رفتار آن در برابر دما عموما مرتبط به آب موجود در آن، خصوصا آب شبكه‌اي، بسيار قابل توجه است. بي‌آب شدن كانه‌هاي رسي از جمله كائولينيت عموما در برابر دما، دگرگوني‌هايي را در ساختمان اين كانه پديد مي‌آورد.

کائولن یک اصطلاح اقتصادی است که برای کانسارهای رسی تقریباً سفید به کار می رود. این کانسارها اغلب شامل کانی کائولینیت و یا فرآورده های بدست آمده از آن می باشند. در گذشته اصطلاح خاک چینی به عنوان مترادف کائولن استفاده می شد. نام کائولن از کلمه کائولینگ چینی به معنای تپه سفید مشتق شده است که از آن خاک کائولن استخراج می شده است.

از مهم ترین خصوصیات کانی شناسی رس های کائولن نرمی و عدم سایندگی آنها می باشد. سختی کائولن در مقیاس موهر در حدود 2.5-2 می باشد. این نرمی در کاربردهای صنعتی آن یک مزیت محسوب می شود.

 به طور خلاصه خصوصیات مهم کائولن، که مصارف متعدد آن را سبب شده است می توان به صورت زیر نام برد:

 از نظر شیمیایی در گستره وسیعی از تغییرات pH بدون تغییر می ماند.

 داشتن رنگ سفید که آن را به صورت ماده رنگی قابل استفاده می سازد.

 دارا بودن خاصیت پوششی بسیار خوب.

 نرمی و غیر سایشی بودن آن.

 قابلیت اندک هدایت جریان الکتریسیته و گرما.

 قیمت ارزان.

مرغوب ترین کائولن ها تا حدود 20 درصد ناخالصی را دارا می باشند که به منظور کاهش این ناخالصی ها به طرق مختلف فرآوری می گردد و در هر روش نوعی خاص از این ماده حاصل می شود و هر کدام مصرف ویژه خود را دارد که علاوه بر صفات خاص ژنتیکی، نوع فرآوری نیز محصول را از یکدیگر متمایز می نماید.

كائولينيت در دماي 300 – 253 درجه سانتيگراد بخش زيادي از آب خود را از دست مي‌دهد و در دماي 650 درجه سانتيگراد تمامي ملكول‌هاي آب موجود در شبكه ساختماني آن بخار مي‌شود. در دماي 800 درجه سانتيگراد اين عمل پايان مي‌يابد و يك كاني به شكل نيمه بلورين بنام متاكائولن پديد مي‌آید. مجموعه واكنش هاي فوق تا پايان اين مرحله از نوع حرارت‌گير است. چنانچه دما از 800 درجه سانتيگراد بالاتر رود، ساختمان لايه‌اي كانه شكسته شده و ديگر توان جذب آب دوباره را ندارد. با این وجود، دمای خروج هیدروکسیل از ساختمان کائولینیت ارتباط مستقیمی با نظم اولیه موجود در کانی کائولینیت دارد.

در متاكائولن شـبكه Si-O تا حد زیادی بدون تغییر باقی می‌ماند اما شبکه Al-O نظم خود را کاملااز دست می‌دهد و در مجموع می‌توان گفت که متاکائولن ساختار نامنظم دارد. متاکائولن نسبت به کائولن اولیه واکنش‌پذیری بالایی دارد و در بسیاری از صنایع کاربرد دارد به عنوان مثال به عنوان ماده افزودنی پوزولانی در صنعت بتن برای افزایش استحکام استفاده می‌شود. با انجام این تغییرات به اصطلاح کائولن کلسینه می‌شود.